Als team verrichtte Lekstroom 1 misschien zijn belangrijkste prestatie voorafgaand aan de match tegen CSV 2 uit Capelle aan de IJssel. Om 12.30 was het gehele team aanwezig in de speelzaal, nog voordat een speler van CSV 2 aanwezig was. Was het deze focus die zich uiteindelijk uitbetaalde in de overwinning tegen deze mede-koploper? Vijf overwinningen en drie remises is overtuigend.
Van Teamleider Jan Jansen
Achteraf konden we zien dat CSV 2 zijn eerste bord-speler (ELO 1883) miste – hij viel in bij CSV 1 – maar zich aan de onderste drie borden had versterkt voor de match tegen KL 1. Het resultaat was een team dat bijna in zijn geheel bestond uit spelers met een ELO-rating tussen 1750 en 1800. Dit resulteerde in een match waarin de meeste partijen lange tijd gelijk op gingen, maar uiteindelijk bijna allemaal in het voordeel van Kasteel Lekstroom uitvielen. In vier gevallen pas na enkele uren van hard werken in min of meer gelijkwaardige stellingen.
Kevin verraste mij na ruim een uur met de vraag of hij een remise-aanbod mocht aannemen. Zijn bord was al zo goed als leeg, dus ging ik maar akkoord. Zijn tegenstander bleek achteraf de speler met de hoogste rating… prima resultaat dus. Lars en zijn tegenstander zetten een degelijke gesloten partij op. Ik verwachtte urenlang manoeuvreren, maar in het vroege middenspel kreeg Lars ineens een paar stukken cadeau; 1-0 na zestien zetten.
“Ha, een open lijn erbij,” zei de legendarische Cor Visser eens tegen mij toen ik een pion won tegen hem (tien zetten later kon ik opgeven…). Ik moest aan die uitspraak denken toen ik naar Pieters stelling keek. Zijn tegenstander had een stuk gegeven tegen twee pionnen, maar eigenlijk had Pieter zowel compensatie in materiaal als in ruimte. Met een stuk meer zette hij vlot een aanval op. Zijn tegenstander bezweek onder de druk en blunderde zijn dame weg.
Zo stonden we 2,5-0,5 voor, maar aan de andere borden was nog niets duidelijk (voor mij althans, ik had niet gezien dat Pepijn op zet veertien een vol stuk had weggeblunderd…). Ikzelf had een scherpe variant in de Pirc gespeeld waarvan ik de finesses totaal niet kende. En dus waren de witte stukken met orkaankracht op mijn koning afgestormd. Ik zag de ene na de andere winstweg voor wit, maar mijn tegenstander deed steeds een zet die iets rustiger/positioneler was dan wat ik verwachtte. Op de achttiende zet hadden wij beide veel tijd verbruikt en stond ik een pion voor, maar op basis van mijn “nijlpaard-verleden” wist ik hoe onspeelbaar (moeilijk) mijn stelling was. Dus bood ik remise aan, ook met de gedachte dat dit de gewenste 4,5 bordpunten dichterbij zou brengen. Tot mijn verbazing werd dit aangenomen, zelfs zonder overleg met een teamleider. “Ik had graag die stelling tegen jou verder gespeeld; ik had je helemaal weggetikt over de witte velden,” zei Aart lachend tegen mij na afloop. (Stockfish beoordeelt de eindstelling met 0.0; geen flauw idee waarom.)
Hierna duurde het een uur voordat er weer een uitslag was. Jop won zijn partij na een groot deel van zijn tijd te hebben gebruikt. Maar wat hij daarin allemaal heeft gezien…. ongelooflijk. Terwijl ik slechts wat strategisch geschuif en een afsluitende “petite combinaison” had waargenomen, bleek er een fascinerende partij vol tactische mogelijkheden te hebben plaatsgevonden. De analyse was derhalve zeer leerzaam, zeker voor mij, maar waarschijnlijk ook voor Jops tegenstander.
Colijn speelde een positionele partij met lange pionnenketens die uitmondde in een dubbele torens-eindspel. Met veel doorzettingsvermogen en precies rekenwerk wist hij dit uiteindelijk om te zetten in een dame-eindspel met een paar pionnen meer. Daarin kon zijn tegenstander nog wat tegenspartelen (inclusief pat-verlokking), maar kreeg hij van Colijn geen enkele kans meer. Daarmee waren vijf bordpunten binnen en dus de gewenste twee matchpunten.
Vervolgens duurde het nog een uurtje voordat de laatste twee partijen waren beslist. Aart was, na een rustige partij, in een statisch eindspel met lichte stukken terechtgekomen en zijn tegenstander had al een paar maal remise aangeboden, toen hij zei: “En nu bied ik voor de laatste maal remise aan.” Hetgeen Aart riposteerde met: “Dan sla ik het nu voor de laatste maal af.” Uiteindelijk, na 87 zetten, bezweek de tegenstander onder de druk van Aarts creatief galopperende paarden.
Pepijns tegenstander had inmiddels, op zet tweeëntwintig, met een even grote blunder het stuk teruggegeven en er had zich een loopgravengevecht ontwikkeld met licht initiatief voor Pepijn (en, achteraf gezien door Stockfish, wisselvallig spel van beide kanten). Toen het buiten al donker werd besloot Pepijn af te ruilen naar een optisch voordelig pionneneindspel. Maar omdat beide partijen een opgerukte gedekte vrijpion hadden, bleek dit eindspel snel potremise.
In grote tevredenheid, niemand had immers verloren, zijn we daarna met zijn allen gaan eten. Chinees natuurlijk. Daarbij bekeken we partijen, analyseerden we de overige uitslagen en bespraken we de komende wedstrijden. Maar ook spraken we vol bewondering over Aarts tegenstander die het geboortejaar 1938 had. Ieder van ons sprak de wens uit om op zo’n hoge leeftijd nog zo sterk te schaken!